21 Şubat 2010 Pazar

OĞLUM VE BEN

Bayılıyorum bu çocuğa. Kahkahalarını duymak, yüzündeki eşsiz gülümseyişi görmek, başka hiç birşey bu kadar mutlu edemez beni. Lunaparka gittik bugün. Önce çarpışan araba, sonra uçaklar, sonra tren ve nihayet bu korsan gemisi. Ve her defasında yine aynı son: "baba nolur bir kere daha, biraz daha kalalım". O sonsuzmuş gibi gelen gülümseme bu kadar mı çabuk uçar? Bu kadar mı çabuk hüzne bırakır yerini? Şaşmamak mümkün değil. 6 yaşındaki bu yakışıklı ve neşeli adam benim oğlum işte. Hayatımı bile hiç düşünmeden feda edebileceğim kadar değer verdiğim biricik oğlum, Denizim. Seni seviyorum, umarım yüzünden gülücükler hiç bir zaman eksik olmaz.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder